In Beerta heb ik gewoond van mei 1953 tot mei 1957. Eigenlijk maar een korte periode en toch herinner ik me er nog vrij veel van. Het meeste heb ik er over geschreven in mijn biografie "Een Grunneger in Drenthe". In Beerta West bezoek ik de kleuterschool in de periode mei 1953 tot mei 1954. Ik ben ik die tijd een zogenaamde 'late leerling'. Ik ben in juni geboren en mag nog net niet naar de lagere school. Het kleuterschooltje is in die tijd gehuisvest in een oud kerkje, 'achter in Beerta' waar de kleuterschool in die tijd in gehuisvest is. In de winter brandt er binnen een potkachel, maar ondanks dat is het er steenkoud. Ik ga er elke morgen op de fiets heen van de Oudeweg, waar we in een huisje van boer Muntinga wonen, door Beerta naar het 'westeinde', waar behalve de kleuterschool verderop ook nog een lagere school is en een sportzaal.
In mei 1954 ga ik vervolgens naar de lagere school van hoofdmeester Stijkel die zich in 'Beerta oost' bevindt. Als ik mijn ogen sluit zie ik alle meesters en juffen nog zó voor me, juffrouw Blaauw, juffrouw Stoppelberg en de meesters Postema, Koning en Stijkel. Alleen bij Koning en Stijkel heb ik niet in de klas gezeten.
Van Postema herinner ik me nog het meest. Aan hem heb ik de meest vreselijke herinneringen overgehouden. Hoewel ik nooit vervelend op school ben geweest, krijg ik van hem vele oorvegen, maar wat nog het ergste is, Postema draait je oor om tot het kraakt en op een dag doet hij dat zo erg dat ik met hevige hoofdpijn thuis kom. Postema heeft me een flinke linker en rechter mep met de vlakke hand tegen het hoofd gegeven en m'n beide oren omgedraaid. Moeke praat er over met mevrouw Muntinga die daarover zeer verontwaardigd is en zegt dat mijn ouders er wat aan moeten gaan doen. Of moeke toen naar meester Postema is gegaan, kan ik me niet meer herinneren, maar daarna is het een tijdje goed gegaan. Tot Postema iets doet wat bij nog altijd als een foto op het netvlies staat afgebeeld. Het begint ermee dat Postema de bovenlichters van de ramen open doet met een stok. Bij de laatste kan hij niet goed bij komen en hij rekt zijn lichaam flink uit om met de stok de bovenlichter te openen. Dit heeft tot gevolg dat hij een luide wind laat... De hele klas begint de gniffelen en de lachen, waarop Postema ziedend van woede wordt. Met een knalrood hoofd staat hij schreeuwend voor de klas en maant hij tot stilte.
Ergens in de tweede rij zit een meisje, waarvan de ouders het niet al te best hebben. Ze heeft een ring in haar beide oren. Met dat meisje speel ik vaak. Ze is niet schoon en heeft vaak last van een snotneus. Het groene spul loopt dan over haar mond .... Hoe het zo is gekomen, weet ik niet meer precies, maar Postema loopt op een gegeven moment naar het meisje toe en draait zo hard aan haar ene oor dat je het in de hele klas kunt horen kraken. Het meisje schreeuwt het uit van pijn. Dan pakt hij haar bij het andere oor en trekt er zo hard aan, dat hij de ring uit haar oor scheurt. Het bloed druipt langs de hals van het arme kind naar beneden .....
Waarom ík trouwens die oorvegen van hem krijg? In die tijd trek ik vaak met mijn neus... Net als een konijn dus... Van zenuwachtigheid .... Ik ben dat blijven doen tot ná mij lagere schoolperiode. Waar zou ik dat toch van hebben overgehouden ...
De film in café Hillenga Ik herinner me goed dat ik in mijn lagere schoolperiode een paar keer naar de film ben geweest. Achteraan in Beerta is een café. Ik geloof zelfs dat daar een Hillenga de kroegbaas is geweest. Later is er een nieuw pand neergezet waar tegenwoordig een Chinees op zit. Dat is vlakbij Klaas van Delden, de kruidenier en Heckman, de kapper. In mijn herinneringen heeft dat café iets speciaals. Moeke vertelt in die tijd dat het een café van de communisten is. De manier waarop moeke dat zegt, verraadt dat ze daar niet veel mee op heeft. Ondanks dat hebben mijn vader en moeder mij altijd gestimuleerd naar de film te gaan in het café. Mijn ouders zijn wel altijd erg rood geweest, maar dan zonder sikkel... Zo ben ik opgevoed en zo ben ik ook gaan worden en leven. In ieder geval doet in die tijd 'de partij' regelmatig iets in het café voor de bevolking. Zo nu en dan zijn ook de kinderen er welkom en dan worden er films gedraaid van o.a. Laurel en Hardy en krijgen we ranja met een rietje. Ik herinner me nog goed de snorrende projector midden in het café en het einde van zo'n film waarbij de hoofdrolspelers een auto ongeluk krijgen en als engeltjes naar de hemel vliegen, compleet met spierwitte vleugeltjes.
'De Iemekörf' In de jaren vijftig wordt er in Beerta een buurthuis gebouwd. Het verhaal gaat dat er tijdens de bouw iemand op het idee is gekomen om bioscoopvoorstellingen in het dorpshuis te gaan geven. Daar de bouw dan nog niet af is, wordt er besloten om een vaste filmcabine in het pand te bouwen met daarin twee vaste projectoren. Voor dit idee moet de gemeente Beerta nog wel even 27.500 gulden voor deze extra “bijkomstigheid” aftikken. Waar men niet zo snel aan gedacht heeft, is dat men voor het geven van filmvoorstellingen ook een vergunning nodig heeft. Naarstig wordt er gezocht naar een bioscoopexploitant die wel interesse heeft om films in Beerta te vertonen. Men vindt deze exploitant in Herman Lubberman, die ook het Flora Theater in Ter Apel exploiteert. Op 13 november 1958 wordt Bioscoop 'De Iemekörf' officieel geopend. Ik woon er dan al niet meer, maar herinner me nog dat ik er ooit een film heb gezien toen ik een keer op bezoek was in Beerta.
De bioscoopzaal wordt ook voor andere doeleinden gebruikt en heeft aan weerszijden van de zaal ramen die door middel van gordijnen verduisterd kunnen worden. Het zitcomfort is hard, de zaal heeft houten stoeltjes. Achter in de zaal staan een aantal rijen op een verhoging zodat het publiek achter in de zaal goed zicht op het doek heeft. Lang heeft de bioscoop het niet volgehouden. In 1966 draait er de laatste film.
Kijk onder 'Beerta' in het menu 'Dorpen en meer' en in het 'Fotoalbum > 'Beerta vroeger en nu'.
|
|||||||||||||||
